Najstarsza część Wrocławia, to nie tylko piękne budowle sakralne, ale również magiczne miejsce jakim jest Ogród Botaniczny. W samym środku miasta znajduje się ogromny zielony ogród, w którym można zapomnieć o wszystkich aglomeracyjnych problemach.
Szum zielonych drzew ukoi nerwy, kwitnące kwiaty rozweselą, a rechot żab rozbawi. Aż trudno uwierzyć, że w cieniu tumskich wież kościelnych znajduje się taka enklawa natury. Historia tego miejsca sięga początków XIX wieku. Wrocławski Ogród Botaniczny został założony na terenie pofortyfikacyjnym, który został podarowany Uniwersytetowi przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III.
Pierwszymi jego dyrektorami ogrodu byli w latach 1811-1816 jego założyciele: systematyk, anatom i fizjolog roślin prof. Heinrich Link i F. Heyde wykładowca historii naturalnej i rolnictwa. Pierwszy zbiór roślin zamówiono u ogrodnika Liebiga z Oleśnicy, dostarczył 427 roślin, które stanowiły podwaliny kolekcji botanicznej.
Ogród Botaniczny otwarty dla odwiedzajacych
W 1812 roku Ogród Botaniczny został otwarty dla odwiedzających. Pierwsza wycieczka została poprowadzona przez samego prof. Linka. Tego roku rozpoczęło się zagospodarowanie terenu i budowa pierwszych szklarni i palmiarni. W latach 30tych powstał pod kierownictwem H.R. Göpperta pierwszy sygnowany opis Ogrodu w raz z planem. W połowie XIX wieku uporządkowano kolekcję roślin według systemu naturalnego. Do wybuchu drugiej wojny światowej ogród był systematycznie powiększany i przybywały nowe gatunki roślin.
Działania wojenne nie oszczędziły Ogrodu. Na jego terenie znajdowały się stanowiska artylerii przeciwlotniczej, przyjmowano zrzuty amunicji, wówczas zniszczono kolekcję roślin i wiele budynków.
Czasy po drugiej wojnie światowej
Po wojnie opiekę nad Ogrodem Botanicznym sprawowała grupa uczonych z Lwowa pod przewodnictwem prof. Stanisława Kulczyńskiego, jednak dopiero w 1948 roku podjęto decyzję o odbudowie Ogrodu przy wsparciu Henryka Teleżyńskiego i Stefana Macko.
W 1950 roku powstała pierwsza szklarnia doświadczalna, a Ogród został otwarty dla odwiedzających. Od tego czasu na terenie Ogrodu powstawało coraz więcej nowych obiektów i wprowadzano nowe rozwiązania upraw roślin. W 1974 to wspaniałe miejsce zostało wpisane do rejestru zabytków województwa wrocławskiego.
Działy Ogrodu Botanicznego
Alpinarium powstało w drugiej połowie XIX wieku i istnieje do dziś. W tej części Ogrodu znajduje się około 1500 gatunków i odmian uprawnych roślin skalnych. Jego osobliwością jest profil geologiczny, który utworzono w 1856 roku, jego twórcą był paleobotanik prof. H.R. Göppert. Utworzony profil przedstawia pomniejszone warstwy skalne z okolic Wałbrzycha. Dzięki niemu możemy sobie wyobrazić jakie procesy utworzyły pokłady węgla, oglądając przebieg i układ warstw czarnych skał przedstawionych na przekroju geologicznym.
W arboretum możemy oglądać kolekcje drzew, krzewów i krzewinek rosnących w gruncie. Drzewa i krzewy rozmieszczone są na terenie całego Ogrodu, a ich kolekcja w 2002 r. liczyła 2937 taksonów. Znajduje się tu 29 pomników przyrody. Jednym z najciekawszych okazów jest skamieniały pień drzewa z rodzaju Walchia o wysokości 3,4 m, liczący około 270 mln lat oraz kopalne pnie pierwotnych drzew szpilkowych.
Wrocławski Ogród przyciąga jedną z największych na świecie (licząca ponad 250 taksonów) kolekcją subtropikalnych i tropikalnych roślin wodnych i błotnych. Rośliny akwariowe, które można zobaczyć na terenie Ogrodu przedstawione są, zgodnie z ich występowaniem geograficznym, w 29 dużych, 1200-litrowych, odpowiednio zaaranżowanych akwariach.
Kolekcje roślin są tak zaplanowane, aby poznać ich systematykę czy morfologię. Różnorodność cech morfologicznych czy przystosowawczych lub użytkowych roślin została przedstawiona na specjalnej ekspozycji. Dzięki odpowiedniemu zaprezentowaniu licznych gatunków łatwo zapoznać się z wybranymi zagadnienia z zakresu biologii i morfologii, ekologii i geografii roślin.
Skomentuj